تابِ غزل

تو را خواهان خواهانم همانجوری که میدانی  

تو را خواهنده تر از اینکه در تابِ غزل خوانی 

تو را مشتاقِ مشتاقم و چشمم ، منتظر، هر دم 

غزلها  می سراید در هوایی  سرد و  بارانی 

تو را بیمارِ بیمارم ،  سرایت میکند دردم  

ببین با خود چه کردم ،با تو ،با این عشق درمانی 

هراسی در دلم از مرگ و رسوایی نمی افتد  

چو عشقت میزند دارم ،که دارد هر چه تاوانی 

جهان بی تو جهنم می شود،ای جانِ جانانم  

نمی آید به تو  با رفتنت  جانم بگیرانی 

تو گاهی گر چه بی رحمانه میباری محبت را  

ولی آهسته پایان بوسه از معشوقه بستانی 

به جانم روح بخشیدی و در آخر توانستی  

چه راحت، با خداحافظ وجودم را بلرزانی.  

                                                                      91/12/18 بعد از ظهر