"زندگیِ ما زندگی ِ جالبیه .بین تراژدی محض و کمدی ناب؛دائم داره پیچ و تاب میخوره.یعنی یه جورِ غم انگیز،خنده دار.یا شایدم یه جور خنده دارغم انگیز باشه.چیزی ام نیس که وسطشو پر کنه.همه ی نکبتی هم که داریم مال همینه.....همین که هیچی مون حد وسط نیس.هیچی مون."
ازم پرسید:اگه یه داستان بلند نوشته بودی جمله ی طلاییش چی بود؟
یک کم که فکر کردم گفتم:شاید این "اگر میبینید کسی کار بزرگی نمیکنه ،برای این است که یا لباسی ندارد که بهش تکلیف کند؛یا اساساٌ آدم کوچکی ست."شایدم این که "خوب نیست آدم با عروسکش طوری رفتار کنه که انگار فقط یه عروسکه؛دل نداره و نمیتونه نفرینش کنه.از قضا؛آه شون خیلی ام دامنگیره."
" کافه پیانو"