ثا نیه ها در باد
و عمر چون بادبادکی در با د !
در مقصد فردایِ بی بنیا د
دا دِ امر و ز ، فریاد ؛ فریا د....
هو شیا ر؛ بگذار ، گذرِ عمر گران افتد با با د .
قسمتی از موجهای در هم شکسته ی ذهنم ،گنجینه ای شد برای حفظ خاطرات زندگیم ،چه آنهایی که گونه هامو اشکباران کردن و چه آنها که صدای قهقه ام را به آسمان رساندند.درسته که خاطرات تلخ یادآوریشون چون نیشتریست به قلب خراشیده ام؛ اما اگه به دست سیلاب نیستی بسپارمشون یعنی بخشی از تاریخ و تجربه های اکتسابیمو که میتونن نوری برای تاریکیهای فردام باشن ، از کتاب زندگیم پاک کردم.و من از تلخی این خاطرات بزرگتر شدم و براستی:
اگر زخمی به دل شکفت ، گل بود.
به دورتر ها که نگاه میکنم دنیای خاکستری هست که تنها در اون سن لیوان خالی اش را دیدم.
به دوردستها که خیره میشم لبخندهای خفته ام را میبینم که چه آسان برای هیچ آنها را خشکاندم و چه آسان از قهقه ی وجود به قهقرای سکوت قدم گذاشتم .
به دوستانم ؛به آنها که نیک بودند و آنها که میتوانستند نیک باشند ....ای کاش میدانستیم زمان سپری شد و تنها یک نام ماند و یک نام....
به نو جوانی خویش که در گردش ابهام ،یقین را به چرخهای زمان سپرد و گذشت....
به چشمانم که ندانسته دید و دانسته ندید...
به جوانی ام که رد پای شور و اشتیاقش محو شد در کوله بار چرا؟؟؟ ...
به قلب تپیده از عشقی که ندانست در هم تنیدنش از مشق بود یا عشق...
به آنها که ثانیه ها را سرمست کردیم از افسانه ی با هم بودن ، ناگهان چه زود فراموش شدیم...
آری ؛اینها گوهرهای نفس نفس دویدن من اند..خاطرات کوچک به دل سپرده ام که نوشتند رمان اشکها و لبخندهای روزهای نادانی و دانایی ام را.نه به آب میاندازم نه به آتش و نه در دریای خودشیفتگی غرق و نه به چشمان گستاخ فراموشی سپرده میشوند.تا هستم ، هستند ؛ چه خوب و چه بد. اینها اساتید زاده ی خویش من اند.که از خیر وجودشان فردایی خواهم ساخت بهتر از دیروز....
در خون انسان سلولهای ویژه ای وجود داره که زیاد و کم شدن آنها به هر دلیلی به جسم و گاه به روح انسان ضرر میرسونه . این مدت در جستجوی این بودم که کدامیک از فاکتورهای خون من کم شده که باعث تغییرات روحی در من گشته و درد ِسر و دردِدلهای منو هیچ قرصی آرام نمیکنه. و دست و دلم به کار نمیره و حتی نق و نوق هم چاره ساز نیست و هر لحظه به تاریخ انقضای فعالیتهای روزمره ام نزدیک و نزدیکتر میشم . این فاکتورها چیزی نیستند جز سفرِ خون و خویشتن بینی.
هر چند وقت یک بار سفر خونم کم میشه و نیاز شدید پیدا میکنم به بستن چمدان و راهی شدن و برای خود زیستن. برام مهم نیست در کدوم هتل چند صد ستاره و کجا آباد ایران یا جهان اقامت کنم.فقط جایی باشه که ارزش کوله بار بستن و داشته باشه ومأمن و مرهمی باشه برای روح خسته از کار و خونه و در کل کارخونه ی من و فرصتی برای خواندن نجواهای نشنیده ی روح که میدونم "محتاج فرصتی است که در آن هیچکس نباشد " .
توی دنیای یکنواخت و خاکستریِ تیره ی نسل نیمه سوخته و تمام سوخته ی ما سفر میتونه تنها معجزه موجود باشه که غم تنهایی و غربت دل ، رنج روزهای تکراری به سان تکرر ادرار،
تشویشها و نگرانیهای ذهن درهم ریخته و افکار برزخیه شبانه رو به مانند کدئین در درمان سردردهای مزمن تسکسن بده. اما افسوس که این دارو همیشه در دسترس نیست و باید چاره ی دیگر اندیشید....
برای کسی مثل من که قشنگترین ساعات جوونیمو توی محل کارم به باد فنا میدم و تقریبا زمان زیادی برای اندیشیدن به درون و برون خویشتن ندارم ؛به راستی سفر میتونه طنین اندازه موسیقیِ وجود من باشه و اگر شرایط جور نباشه باید چاره ی دیگر اندیشید...
وقتی ساعت از هیچ بی خبره اتاق ، زمان شب و نشونم میده و نوای خوابیدن و توی گوشم زمزمه میکنه ، دلم میگیره. و تنها سوال ذهنم اینه که :واقعاً سهم من از این ثانیه های گذران چیه؟؟؟
این مدت تنها حق من از ثانیه ها خسته خفتن بود.... اعتراف میکنم اگر سنگینیه پلک منو به سمت تخت نمیکشوند به جبران نبودن و ندیدن ِ خود تا سحر از منیت خویش پذیرایی میکردم. و بیداری و خویشتن داری چاره ی بیسفریِ من میشد.ولی صد حیف که جسم و جان در عطش خواب شب حیرانند و ناگزیر ...
وقتی تمام برنامه های سفرت به هم میریزه و چاره ای جز تسلیم نیست...
وقتی از خستگی توانی برای بیداری تا سحر نداری تا کمی برای خودت باشی و لذت ببری از اقلیم بی مرز تنهاییت...
وقتی از این ثانیه ها زمانی برای تو نیست که ورق بزنی کتاب ابلهانه ی گردونه ی زندگیتو و ببینی آیا به سان خر خراس پس از دویدنهای خروارانه از بامداد تا شامگاه به همان نقطه ی آغازت رسیده ای یا نه؟!!...
و تا وقتی خداگر ببندد دری ، تا اطلاع ثانوی نگشاید درِ دیگری...؛از موهبت الهی استفاده میکنم و شباهنگام سر بر بالین نهاده و پلک را آهسته میبندم و در خواب به سفرهای رویایی رفته وبه خویش میپیوندم و از بودن به شدن میرسم؛
و صبحگاه با صدای موبایل از سفر برگشته وقدردانی میکنم از پذیرایی که از خویش کرده ام وشدن خود را در خیابانهای منتهی به جوهره ی انسان جشن میگیرم( با انرزی و لبخندی نو شکفته و زمزمه ای دلنشین)
کهنه مفروش کنون روز نو و روزی نو
در بدیهه غزلی تازه و مستانه بخوان
چقدر دلم برای خودم تنگ شده....
نه رنجی میکشم امشب ،
نه از شادی پر و بالم گشوده ست .
نه لبخندی به لب دارم ،
نه چشمانم ، مه آلوده ست .
ولی این بغضِ جا مانده
در این خلوتگه تاریک .... نیا سوده ست.
نه میلرزد ، نه میمیرد، و نه در اشک میخیزد ؛
نه با هق هق زدن ، آرام میگیرد.
چنان در پیچِ قلبم با صدایِ سوز میپیچد ،
که مغزِ خا نه میسوزد .!!
و بی تردید ، به سان هر شبی دلگیر ،
به پایان میرسد امشب....
و آغازی دگر باید .
این بار نمیخوام آغازم ،آغاز دوباره پایان پیشین باشه.
آغازی دگر باید.