تقدیر ...

 از فکر زمین لرزید ،کابوس زمانش شد 

دیوار ترک  برداشت  ، آوار فغانش شد 

اشکی  به رهِ کودک،  بیچاره ندانسته 

انگار که  تنهایی ، جوبارِ   روانش شد 

دستی که برون افتاد، از روزنه ی دیوار 

از ماتم فرزندش ،بی جانی امانش شد 

مرگ زن و فرزندی در چشم پدر امشب 

کابوس هزاران شب در دیده ی جانش شد 

این شهرِغم آلوده ،در سوگ که میخواند 

یک لرزه ی سنگیندل ،پایان جهانش شد

یا رب تو بگو حکمت ،در پرده  قضایت  را 

این کودک بی مادر ،تقدیر گمانش شد 

آهم خفقان گشته در سینه ی تاریکم 

انگار تنم لرزید ، دلتنگ جوانش  شد

سپاس از استاد

چو سر دادم نیایش از نهادم 

به دستان  گهربارش   فتادم 

که این شعرم به شاگردی پرم داد 

چه  تاج پر نگینی  را  سرم  داد 

به  دنیای دگر پرواز دادم 

به زیبایی ِوزن آواز دادم 

مفاعیلن  مفاعیلن  مفاعیل 

که دانستم بود وزنش ابابیل 

به زیبایی سخن میراند ،کی جان! 

چگونه  گل  بروید  در  بیابان 

به  الفاظ  قشنگ   آفرینش 

به آهنگی که آید در قرینش  

بود شعرم چو برگ سبز، تحفه 

برای شکر این  استاد.  نقطه 

تقدیم به بی ریاترین استاد علم و ادب و سپاس بیکران از لطف بیکرانش.

نیایش

 

     صدا بزن مرا ، به  خانه ات  ببر 

     دمی ، به عرش آشیانه ات ببر 

     بگو ، ترنم زمان صدای  توست 

     بخوان که شعرِ تر،نوای توست 

     الهه ای و من  دچار  گشته ام 

    به راهِ وصلِ تو  نزار    گشته ام  

     تمامِ من،به بودنت تمام میشود 

     به هرطرف ستودنت تمام میشود 

      کم آورم نفس ،چو ننگری به من 

     شودجهان قفس،چو بشکنی زمن 

     مرا ببخش ،ز خود رها مکن  مرا  

     به بنده بودنم ،  جدا مکن  مرا 

     الهه ام ،بیا و سربزن ،  مرا  ببر

     ببر نفس ز جان و تن ، مرا ببر  

     اگرزعرش تو،  هبوط کرده ام

     به بندگی تو، صعود کرده ام

قطره ی یخ

 در دریای بیکران تو 

    قطره ای یخ زده ام.              

     ...

      ... 

       ...                  

         تا محو شدن ,آبم کن.

از غلظت ...تا رقت

چه فکر غلیظی که خیره شدی 

چو ماهی ز دریا رهیده شدی 

تو  را تا  کجا , پرا نیده اند 

که چون بمب ساعت تپیده شدی! 

گاهی خیره میشم و خیره و خیره تر.... 

و شاید از غلظت افکارِ که با این خیرگی هیچی نمیبینم. 

رقتِ چند باید؟!!!