در میان پیچ و تاب, خسته ی زمان ، مادرم
دستهای گرم تو ست در میان ، مادرم
در سرای چون سراب و تشنگی همی
اشکُ تو بهار و بارش نهان ، مادرم
این دلَ غریب و کوچک و نحیف
با دلِ تو گشته آسمان ، مادرم
ا ز نگاهَ نا فذ و پر از ستاره ات
محو شد سا یه ی غمان ، مادرم
ما و ر ا ی پر و ا ز ها یَ من
چهره ا ت بو د عیان ، مادرم
د ر بر ا بر بز ر گی و محبتت
اندک اند بوسه ها ی, بی امان ، مادرم
یا رب از تو عا جز ا نه خو ا هشم
این الهه ر ا ز غم رهان ، مادرم
من چگو نه گو یمت سپا س
گنگ گشته اینک این زبان ، مادرم
د ختر ت هزار با ر غزل نگفت
چون بگفت همه بو د نشان ، مادرم
تقدیم به مادر بزرگو ارم که ذره ذره آب شد تا من دریایی شوم.
دستش ر ا میبوسم و جانم ر ا فدایش میکنم تا بداند تا ابد قدر دان زحمات بیکرانش خواهم بود. و در آخر سر تکریم فرو د می آورم
به همه مادران مهربان که درخشنده ترین ستاره زندگیه فرزندانشان هستند .
" روزتان مبار ک "
« به نام خدایی که ایستادگی من در حقش ناسوتی و ایستادگی او در حقم لاهوتی است »
اگر توی برگه ای که قرار بود به ناگجا آباد برسه بنویسم شاید نوشتن کمی راحت تر بود . اما قراره جایی بنویسم که اگه کویر
هم باشه دوستان خوبی گذر میکنن تا بیان گرم کنن دست نوشته های سردمو.گفتم دوست و یادم افتاد که باید بهشون بگم
دمتون گرم که دمرو کردین هر چی دمه توی کویر بی دم.
و به خاطر وجود همین دوستان نیلوفری قلبم تنگتر شد برای نوشتن و کارم سخت تر و سخت تر....
خوبیه اینجا اینه که آدما صورتشون معلوم نیست و دیگه نیازی به نقاب چهره ندارن و فقط با دل نوشته ها درونشونو به رخ
میکشن . بنابراین جذاب تر از دنیایی میشه که نقاب ِ چهره ، درون و مستور کرده و البته زرق و برقش اونو ملموس تر .
نمیدونم توی دنیای نانوشتن هام چه جور نقش آفرین بودم و توی صحنه زندگیم چطور افلاک و مبهوت بازیگریم
کردم . البته برای دونستنش باید نگاهی بندازم به ماورای برون خویشتن و ببینم که چقدر در تپش باغ خدا رو دیده و چقدر
چشم بسته به این سو و آن سو سرک کشیده ... اما الان توی دنیای نوشتن که برام تولدی دوباره شده توی اینهمه
همهمه های تکراری ، این منه من بی نقابه ، که نقش آفرینی میکنه ؛ و تنها وسوسه این دنیای جدیدش برگه های
سفیدیه که شیطنت میکنن برای بازی با قلم . ....
تازه فهمیدم این بازی بین دل و نوشتن و کاغذهای خط خطی ، از قشنگترین بازیها ایه که بین این همه
مکررات هیچ وقت تکراری نمیشه . لطافت و شیرینیه این دنیا با دنیای ننوشتن توی یک جمله هست :
میشه دروغ گفت اما هرگز نمیشه دروغ نوشت....و اکنون چون کودکی شدم که تازه متولد شده.
الهی .....می لرزم از آنکه به جوی نیرزم !
«به نام خداوند واحدی که تام نشود با او هیچ عدد ناقصی»
آغاز کلمه ای شیرین و مرحله سخت هر اتفاق ...بر عکس پایان که در بیشتر اوقات ساده بوده و هست.( البته هیچ چیز مطلق نیست و احساسات این دو کلمه میتونن جابه جا بشن).
اکنون نوشتن من در د نیای مجازی با کلنجارهای زیاد ذهنی برای نوشتن یا ننوشتن شروع شد. البته تشویقها و کمک همه جانبه یکی از دوستان خوبم در تهیه این وبلاگ را که برگ سبزیست تحفه منه حقیر، نمیتوان نادیده گرفت و همینجا قدردانی میکنم از ایشون (حسین عزیز) و لطف بیکرانی که به من و نوشته های من دارد.
قلم نعمت بزرگیه که وقتی توی دستت گرفتی باید بدونی چه چیزیو باهاش حک میکنی. قراره ا ز این پس ، هر ا ز گاهی از سخنان دل نقاشی ک نیم. هر چند عقل، دست دل در دست دارد.......
تقریبا تمام تلاشمو برای ننوشتن کردم. توی ذهنم سکوت چند ساله قلمم زیباتر بود. اما.... آه از قلمی که سکوت کنه....
امیدوارم اینجا گنجینه ای باشه برای بیان پرواز احساسات بی بال و پر، هبوط درونیات تلخ و شیرین ، موج اندیشه های شکسته ذهن درگیر و خاطرات خاکستری دختری که سعی میکنه نگاهش به دنیا مثل خود دنیا بیرحم نباشه و تلاش میکنه تا سالم و ساده و جاری مثل آب زندگی کنه (هر چند گاهی مجبور شده خلاف جهت آب شنا کنه).
توی دنیای واقعی زیاد اهل درد دل نبودم و نیستم. با دقدغه های زیادی که دارم نوشتنو شروع کردم و بیشتر سعی میکنم افکار و درگیریهای روزمره ای که یا برام لذت بخشه یا ذهنمو مشوش میکنه به تصویر بکشم. قراره به دست نوشته هایی که ممکن بود تا ابد توی کتابخانه اتاقم مدفون بشه اجازه بدم توی دنیای مجازی خود نمایی کنن. و به قول مولانا "سرمن از ناله من دور نیست".
تلاش میکنم با قلمی که بغض میکنه اما نمیشکنه بنویسم آنچه که ارزش خوندن داشته باشه و در این کشکول به یادگار بگذارم و تقدیم کنم به آنان که می خوانند و مینویسند آنچه را که باید...
الهی...نمیتوانیم که این کار بی تو به سر بریم.