تقدیر ...

 از فکر زمین لرزید ،کابوس زمانش شد 

دیوار ترک  برداشت  ، آوار فغانش شد 

اشکی  به رهِ کودک،  بیچاره ندانسته 

انگار که  تنهایی ، جوبارِ   روانش شد 

دستی که برون افتاد، از روزنه ی دیوار 

از ماتم فرزندش ،بی جانی امانش شد 

مرگ زن و فرزندی در چشم پدر امشب 

کابوس هزاران شب در دیده ی جانش شد 

این شهرِغم آلوده ،در سوگ که میخواند 

یک لرزه ی سنگیندل ،پایان جهانش شد

یا رب تو بگو حکمت ،در پرده  قضایت  را 

این کودک بی مادر ،تقدیر گمانش شد 

آهم خفقان گشته در سینه ی تاریکم 

انگار تنم لرزید ، دلتنگ جوانش  شد